Willen wij erachter komen wie wij oorspronkelijk zijn, dan zullen wij ons ook bezig moeten houden met wie we zijn als we er straks niet meer zijn. Wie zich voorstelt hoe de tijd zich uitstrekt over miljoenen jaren, realiseert zich even de nietigheid van het eigen bestaan.

Wanneer je je in een heel drukke winkelstraat bevindt tussen talloze mensen die allemaal op weg zijn ergens naar toe, en je probeert je voor te stellen dat al deze mensen binnen 100 jaar allemaal dood zullen zijn, dan relativeert dat hun activiteiten nogal ingrijpend. Het eigenaardige is dat niemand zich deze zo ingrijpende relativering echt bewust schijnt te zijn? Hoe de tijd verglijdt en de dood alles bepalend is, voor ieder van hen? Hoeveel tijd van leven heeft men nu helemaal? Hoeveel tijd wordt niet vermorst, leven wij mensen in het bewustzijn van de ons toegemeten tijd?

De kwaliteit van ons bestaan

Kunnen wij ons een cultuur voorstellen waarbij het besef van de dood (als het afstand doen van leven), alles bepalend is voor de kwaliteit van ons zo korte bestaan op deze aarde? Door voortdurend te sterven leren wij eindelijk te leven.
 Door de dood te oefenen blijven we de tijd een stapje voor: wij weten al wie we zijn, toen, nu, en als we er niet meer zijn.