Mijn gedachten zijn de laatste dagen vaak bij Amerika. Vroeger hield ik van dat land.  Vooral omdat ik een paardenvrouw ben en westernrijden een ware beleving is.  Het is niet alleen een andere stijl van paardrijden, met de bijbehorende paardenrassen zoals Quater-horses, Paints- en Appaloosa's, maar vooral een 'way of life'.

Ik ben er één keer geweest, reizend door drie staten. Het was een intensieve en inspirerende 'vakantie' en tevens ook meteen genoeg. Ook toen al was er veel spanning en stressvolle situaties die ik gelukkig kan navertellen.

Los van de paarden en de vakantie heb ik ontzettend veel gelezen over Amerika.  Van magazines tot en met literatuur en van feelgoods tot en met anti-westerns.  Dit laatste genre is werkelijk indrukwekkend. 

Voor degene die nog nooit hebben gehoord van het genre ´ ant-western' leg ik het graag even uit:

Cormac McCarthy is overleden. Hij was een schrijver die bekend werd door zijn boek “Meridiaan van bloed”. Dit boek gaat over het Wilde Westen. Het laat echter een totaal andere geschiedenis zien dan die van de huifkarren, cowboys en klapdeurtjes in saloons, namelijk de bloederige geschiedenis van de genocide op de indianen in Amerika. Een anti-western dus…

Wat is een anti-western?

Een anti-westernroman is een literair genre dat zich richt op het bekritiseren of ondermijnen van de traditionele waarden en idealen die geassocieerd worden met het Amerikaanse westerngenre. Terwijl het westerngenre vaak verhalen vertelt over de pionierstijd in het westen van de Verenigde Staten, met heldhaftige cowboys, avontuurlijke ontdekkingen, is een anti-westernroman een meer kritische kijk op het Wilde Westen.

Helden én losers

In een anti-westernroman zijn de personages en gebeurtenissen in het Wilde Westen vaker gewelddadig, corrupt en/of hypocriet. Het zijn anti-helden of gewone mensen die worstelen met het zware leven. Deze romans stellen vaak vragen bij de stereotypen en romantische idealen van het westerngenre en tonen de duistere kanten van de westerse expansie, zoals kolonialisme, racisme en de genocide op de indianen.

Lees meer:

Ik kom nog uit het tijdperk dat er een tekort aan informatie was. Ja, je leest het goed. Informatie was iets dat je moest ZOEKEN!

En we zochten van alles: informatie voor dat ene werkstuk waar je mee bezig was voor school of studie. Daarnaast wilde je graag meer weten over persoonlijke of medische problemen waar je thuis niet over durfde te praten. En natuurlijk wilde je van alles lezen over bijvoorbeeld films, muziek, popsterren, mode, make-up en natuurlijk de liefde.

Tijdschriften waren zo welkom!

Maar gelukkig waren er tijdschriften. Eén keer per week of maand kocht je de Popfoto, Tina, Club of de Penny. Samen met je vriendin lekker aan tafel, een pot thee erbij en het blad lezen van A tot Z, en daarna nog een keer. Heerlijke middagen waren dat, waardoor je een stuk wijzer werd. Ahum…

Tegenwoordig hebben we internet

Ineens was er het Internet. Een eindeloze bron aan informatie en amusement. Je kon alles op het internet vinden dat tot voor kort niet eens mogelijk leek. Het werd nu een kwestie van die overload aan informatie goed op waarde te schatten en vooral te filteren op wat wel en niet belangrijk was. Een grote Abyss waarin je leek te verdwijnen zodra je begon te zoeken.

Maar de liefde voor tijdschriften is wel gebleven. Iedere week of maand weer zo’n heerlijk momentje als je het tijdschrift koopt of als het tijdschrift zomaar ineens weer in de brievenbus ligt. De online versie wordt wel eens bekeken, maar niets kan op tegen de papieren versie die op tafel ligt en vaak wordt gelezen.
Het thema veranderde echter wel in de loop der jaren. Oké, misschien bleef de Donald Duck wel héél lang, maar dat was niet ‘not done’ aangezien zelfs onze voormalige minister-president er ook nog steeds één leest. Echt waar!

Zoveel moois!

De Tina en de Club verdwenen, en de Penny ook. Ze werden vervangen door de luxe Vogue, de Harper’s Bazaar, de Bit en ook een stapel woonmagazines. Maar de lifestyle magazines, een paar opiniebladen (voor je imago naar de buitenwereld toe) en mooie tuin- en kookbladen kon je ook niet laten liggen in de winkel. Net zoals de Burda of de Knip voor die momenten dat je ineens in een creatieve Flow zat. (ohja, die ook…)

Zo ging het al die jaren. Stápels tijdschriften werden geconsumeerd.

Identiteitscrisis…

Maar de laatste tijd verkeer ik in een tijdschriften-identiteitscrisis. Die extravagante modebladen met nu de dochters van voormalige supermodellen en de woonmagazines met veel te strakke inrichtingen, staan mij ineens tegen.

De buitenleven-bladen met al die succesverhalen van prachtige omgetoverde woonboerderijen hoeven van mij ook niet meer. Het klopt gewoon niet met de werkelijkheid.

En van de hobbybladen word ik al moe als ik de voorpagina zie. Het begint allemaal een beetje te vervelen. Dat voelt raar, geen lijfblad meer die helemaal bij mij past en ook niet meer uitzien naar de nieuwste uitgave.

Op zoek naar verdieping?

Ik sta voor de kassa en koop een krant en een boek. Een krant met meer verhalen àchter de verhalen, een boek met meer uitwerking van de karakters dan de roddels of looks waarover de tijdschriften gaan.

Tijdschriften veranderen niet, maar ik als persoon ben wel veranderd. Alsjeblieft geen overbodige informatie meer, maar liever verdieping en meer inhoud. De tijdschriften hou ik voorlopig even voor gezien. Beter voor het milieu trouwens ook…

Heeft u al eens de term 'Swedisch Death Cleaning' gehoord? Dit betekent heel kort door de bocht: opruimen voor je sterft. WTF!,  zul je meten denken. Dat hoeft toch nú niet?

Nee natuurlijk niet, maar er zitten grote voordelen aan als je hier toch af en toe even over nadenkt en aan de slag gaat.  Grootste voordeel: stel dát je dood gaat, door ziekte of plotseling overlijden, dan laat de ander, of anderen, niet met een grote en vaak emotioneel belastende taak achter.  Het schept tevens  ruimte en rust als je selectief gaat opruimen en je alleen nog omringd door spullen die wel veel  waarde voor je hebben.

En geloof me: het geeft echt een goed gevoel om ruimte en rust te creëren als je spullen opruimt, weggeeft, verkoopt of weggooit.

Lees alles hierover in deze recensie betreffende het boek 'Goodbye, things' van Fumio Sasaki, van  gast recensente Paula Kuitenbrouwer voor Boekrecensiesblog.

Als recensente zelf een recensie ontvangen over een eigen boek... dat is een lastige!  Haha!  Maar enorm blij was ik met het aanbod van Sarah Morton om 'Hartstukken' te lezen. En enorm blij was ik met de recensie.  Want ik heb Sarah leren kennen als een goudeerlijke persoonlijkheid hetgeen volgens mij ook één van de kenmerken van Autisme is.  Mensen met autisme kunnen niet liegen, of willen het niet, hoe dan ook, ze doen het gewoon niet.

Haar recensies zijn dan ook altijd hartstikke eerlijk!

Over Hartstukken:

31 augustus 2025

Deze gastrecensie is geschreven door Sarah Morton.

‘Hartstukken’ is de tweede druk van het boek dat al eerder onder de naam ‘Pak van mijn hart’ verscheen, geschreven door Marga van der Vet, oprichtster van Boekrecensies Blog en uitgegeven door Uitgeverij Partout, een nieuwe uitgeverij en online boekenwinkel die uitsluitend werk uitbrengen van auteurs in eigen beheer. 

Hartstukken

Tot voor kort wist ik niet dat Marga een boek heeft uitgebracht. Het is eerder uitgebracht onder de titel Pak van mijn hart.

Het boek bestaat uit columns, die lezen als korte hoofdstukken. Het zijn dus geen losse opiniestukken, er zit een duidelijke verhaallijn in. Hartstikke duidelijk. Het is grotendeels in chronologische volgorde. Het leest nuchter, plastisch en soms met humor. Het is vanuit het perspectief geschreven van Marga.

Het is geen zielig verhaal en evenmin een aanklacht tegen hoe het is geregeld in de zorg. Marga is juist vol lof over de chirurgen die alles op alles hebben gezet om haar leven te redden.  Het is een zware en riskante operatie en haar hart wilde niet meer op gang komen. Hoe dit afliep? Ze kan het navertellen.

Lees verder:

‘Aurora’ is geschreven door Luis Landero en uit het Spaans vertaald door Arie van der Wal en Eugenie Schoolderman. Het is een boek dat je niet snel meer zult vergeten, omdat er een wijze levensles in zit, namelijk: zwijgen is goud! En dat is iets wat we in deze moderne tijden een beetje zijn verleerd…

Zwijgen is goud

Wanneer is eigenlijk onze praatcultuur begonnen? Toen de shows van Oprah Winfrey, en ook de extreme shows van Jerry Springer uit Amerika, kwamen overwaaien? Of begon het al eerder toen in de jaren zestig de flower power beweging vocht voor openheid en alle tradities met hun voorgaande generaties doorbrak? Hoe het ook ontstond, ineens was praten de norm en dan vooral praten over je eigen gevoelens. Een goede zaak; hierdoor werden vele taboes doorbroken en kwamen we tot meer consensus en respect jegens de ander. Maar dat over je gevoelens praten ook zijn keerzijde en grenzen heeft, ervaren we in het boek ‘Aurora’.

De afgelopen weken moest ik sterk aan het boek denken.  Een aanrader, lieve mensen. Voor wie af en toe ook denkt: zwijgen kán goud zijn.

Lees verder op Boekrecensiesblog

Media begrijpen - Marshall McLuhan

‘Media begrijpen’ is een non-fictie boek dat verscheen in 1964 onder de titel ‘Understanding Media’ en is geschreven door de Canadese auteur Marshall McLuhan. Het heeft de subtitel: ‘De extensies van de mens’.

In 2025 heeft de Uitgeverij ten Have het vertaald en opnieuw uitgegeven.

Marshall McLuhan was een Canadese denker die in de jaren zestig een heel vernieuwende manier bedacht om naar media te kijken. In zijn boek Media begrijpen legt hij uit dat media niet alleen middelen zijn om informatie door te geven, maar dat ze een uitbreiding van de mens vormen. Hij bedoelt daarmee dat elk medium iets van ons lichaam of onze mogelijkheden verlengt.