🎭 De audities des levens – over de kunst van het niet gekozen worden
Column door Marga
Daar sta je dan weer. In een onbekende ruimte, onder koud tl-licht, tegenover een tafel met onbekenden die jouw gezicht bekijken alsof het een broodje bij de bakker betreft: “Volgende, graag.” Een casting, noemen we dat. In werkelijkheid is het een oefening in loslaten, een vorm van tijdelijke overgave. Of, om het filosofisch te zeggen: een confrontatie met het oncontroleerbare.
Do not call us...
De onverbiddelijke zin uit de mail: “We nemen contact op als u in aanmerking komt.” Die mail is vaak het enige tastbare bewijs dat je bestond, daar – op dat moment – in die ruimte. En toch heb je alles gegeven. Je lichaam, je stem, je kwetsbaarheid. Alles in de hoop op die ene knik, die ene blik, dat ene zeldzame: “Dank je, dat was precies wat we zochten.”
Maar meestal hoor je niets. Geen nee, geen ja. Geen “probeer het nog eens”, geen “bijna”.
En zo word je langzaam ingewijd in de echte les van het acteren: leren verliezen zonder verbitterd te raken.
De tweede kans die nooit komt
Na afloop wandel je terug door de stad, met je script nog warm in de hand. De analyse begint al voor de tram arriveert: Had ik maar dat gezegd. Had ik maar anders gekeken. Had ik maar iets meer mezelf gespeeld, of juist iets minder...
Maar een tweede kans is zelden voorzien. Tenzij je bent doorgegaan naar de volgende ronde – en dan wordt alles nog een tikje spannender, want de lat ligt hoger en de concurrentie is scherper. De anderen zijn minstens zo goed. Soms mooier. Soms gewoon bekender.
Theater van de twijfel
De castingruimte is een toneel op zichzelf: jij speelt je scène, en zij kijken toe. Of erger nog: schrijven iets op terwijl ze over je schouder heen al de volgende kandidaat zien binnenkomen.
Je hebt geleerd om niets te laten merken. Dat hoort bij het vak. Masker op, adem laag, blik naar voren. "Je bent goed zoals je bent," fluister je jezelf toe, terwijl je weet dat de persoon na jou een zesde graad connectie heeft met iemand achter die tafel.
En toch speel je. Elke keer opnieuw. Omdat je gelooft in het moment dat telt. En omdat je nooit weet wanneer het zich aandient.
Investeren in het ongewisse
Nee, castings worden niet betaald. Reiskostenvergoeding? Alleen als je erom vraagt, en dan nog met schroom. Want wie vraagt, zeurt – en wie zeurt, wordt vergeten.
En feedback? Die krijg je niet. Er wordt niet over gesproken. Geen toelichting, geen leerpunt, geen "volgende keer beter". Soms lijkt het alsof je auditie deed voor de leegte.
En toch leer je. Niet van hun woorden, maar van jouw eigen waarneming. Van het wachten. Van het wéér opkomen. Van het staan in onzekerheid.
Tussen droom en werkelijkheid
Soms krijg je dat telefoontje. “Je bent het geworden.” Of: “We houden je in het oog.” En dan? Een korte vreugde, of een nog kortere teleurstelling.
Maar je leert ermee omgaan. Het hoort erbij. Zoals de regen bij april. Zoals de stilte bij het theater.
De ware acteur leert niet alleen spelen, maar vooral: verdragen. Wachten. Volhouden.
En dan ineens: geluk
En soms, ja soms… gaat de telefoon. Geen auditie, geen oproep. Gewoon: “We boeken jou. Donderdag. Den Haag.”
Zomaar. Omdat iemand je naam kende. Of je gezicht. Of gewoon omdat je op het juiste moment in de juiste inbox verscheen.
Het gebeurt. Zelden, maar het gebeurt. En dan is alles even goed. Alsof het toch allemaal ergens toe diende.
Misschien is het tijd voor een zelfhulpgroep. Niet voor wie het heeft gehaald, maar voor wie het elke keer probeert.
En juist daarin zit de ware schoonheid: niet in het winnen van de rol, maar in het blijven spelen – met moed, met hoop, met humor.
Want uiteindelijk is de grootste rol die van jezelf. En die is, ondanks alles, nooit vergeefs gecast.
Reactie plaatsen
Reacties