Citaten uit recensies :

Het hoge woord

De mooie schrijfstijl van de auteur en de combinatie van fictie en werkelijkheid hebben gezorgd voor een boek dat gelezen en bekeken moet worden. Ik schrijf ‘bekeken’ omdat de foto’s van de personen, krantenberichten, ansichtkaarten en brieven het verhaal complementeren. (Mieke Schepens)

Een indrukwekkend verslag van een triest leven. Door de manier waarop de tegenslagen van de hoofdpersoon beschreven worden kruipt het verhaal onder je huid. Het verloop van de gebeurtenissen wordt prachtig beschreven tegen een achtergrond van een tijdperk en milieu waarin weinig wordt gecommuniceerd over gevoelens en beweegredenen en uit de pas lopen niet wordt gewaardeerd. Door de gebeurtenissen te laten vertellen door de hoofdpersoon komen wij heel dichtbij. (Christa Hirsch)

Citaten uit recensies :

Eén jaar uit het leven van P.M.C.J.S.

Rosemarijn schrijft opnieuw zo levensecht en voelbaar, ook al heeft haar moeder nooit zelf een dagboek geschreven. Ze vindt continu de juiste snaar, zo beeldend alsof ik overal bij was. De oorlog heb ik niet meegemaakt maar door het lezen van dit verhaal was ik er daadwerkelijk bij. Zo knap vind ik dat. Rosemarijn kan toveren met taal. (Boekenpearls76)

Het dagboek is schitterend geschreven. Alsof het uit het leven geplukt is, zoals Marthje het aangevoeld en meegemaakt heeft, een rollercoaster aan emoties. Haar wedervaren in tijd van oorlog, een harde realiteit met weerslag op het dagdagelijkse (over)leven en de daarbij horende spanningen.
En muziek als rode draad doorheen de familie. Zelfs voor iemand die niet afkomstig is uit een muzikale familie, kan de insteek van "muziek" in het boek meer dan geapprecieerd worden. Je voelt dat muziek bij de familie Milo een bijzondere dimensie gaf aan hun gezin.
Muziek als een klankbord van emoties, meesterlijk geaccentueerd. Het geeft mee kleur aan het verhaal. (Anne001)

Het verhaal kent net als bij de andere twee delen een prettige schrijfstijl. Het neemt mij mee naar de tijd van toen en het leven in die tijd, het moeten overleven in de oorlog.
Een jaar uit het leven van P.M.C.J.S heeft opnieuw een diepe indruk op mij achtergelaten. Het verhaal kent een prachtige vormgeving door de diverse foto’s, tekeningen en andere illustraties. Dit is alles is zeer passend bij het verhaal en vergrootte mijn beleving van het verhaal. (Marlous Visser)

Citaten uit recensies :

Voordat alles beter werd

Ik vind het ongelooflijk knap dat Rosemarijn de personages tot leven wekt. Alsof ze allemaal rond de tafel gezeten hebben met haar en door met elkaar te praten gestalte hebben gekregen. De psyche van ieder personage wordt laagje voor laagje afgepeld door middel van inzage in verleden en heden van de personages. Hetzij door herinneringen, brief wisselingen, dagboek aantekeningen of het voren van diepgaande maar zeer waardevolle gesprekken.
Ook vond ik het leerzaam. De wereld van een cello speler en wat daar op professioneel niveau allemaal bij komt kijken, de enerverende en drukke baan van een huisarts diep respect voor die beroepsgroep. Dat had ik al maar nu nog meer. De fascinerende, frappante, hartverscheurende en kwetsende verhalen uit de advocatuur en het rechtssysteem. De inkijk in de fascinatie voor Japan, en dan het gehele plaatje met taal, kleding, schrift, cultuur. Die algehele passie werkt aanstekelijk (Boekenpearls76)

Milo verstaat de kunst een aangrijpend, emotioneel verhaal met een lichte toets op te schrijven. Ze geeft haar gelaagde personages ieder een eigen stem. De taal die ze gebruikt pas perfect bij de tijd waarin het verhaal speelt. De formele manier waarop brieven geschreven worden is daar een voorbeeld van. Zo ging dat in de jaren negentig van de vorige eeuw toen er nog geen WhatsApp bestond en e-mail werd pas zo rond 1995 populair toen Internet voor iedereen zo langzamerhand beschikbaar kwam. Ze heeft als setting het Amsterdam van de jaren negentig gekozen en typische zaken als homodisco iT en de begrafenis van eigenaar Manfred Langer die in 1994 aan aids overleed, het Maupoleum (het lelijkste gebouw van Amsterdam ooit eigendom van Maup Caransa; gesloopt in 1994) kleuren het verhaal in. (Jan Stoel)

Citaten uit recensies:

Hopeloos verliefd op Frankrijk!

Hopeloos verliefd op Frankrijk' is een boek dat ik op de salontafel heb gelegd, tussen andere boeken. Ik vond het heerlijk om het af en toe op te pakken, en weer een paar verhaaltjes/brieven te lezen. Niet te veel achter elkaar, om er juist meer van te genieten.
Uiteraard gaat het over Frankrijk, en veel over Metz. Cultuur, architectuur, geschiedenis, politiek en persoonlijke belevingen komen aan de orde en maken elk verhaaltje weer de moeite waard om te lezen.
Rosemarijn weet haar lezers te boeien middels een fijne schrijfstijl. Gelukkig voor ons is ze na haar andere carrières schrijfster geworden. (Royan van Velse)

De korte verhalen (2007-2021), of essays, van hooguit 4 pagina’s, zijn gebundeld in 2 delen (haar woonplaatsen Metz en Mey). Alles bevat nieuwswaarde en zijn leerzaam voor wie Frankrijk, politiek en cultuur, beter wil leren kennen. In het bijzonder Metz en omgeving. Vooral leuk om te lezen waren Milo’s gedachtegangen, haar voortschrijdende inzichten en overpeinzingen. Ze geeft de lezer ook informatie over historische feiten/beschrijvingen (zoals de situatie rondom Metz, de annexaties met Duitsland en de gevolgen daarvan voor de Franse bevolking). Het zet je aan tot dieper nadenken… (Ilona van Hilst)

 Citaten uit recensies:

Rollenspel

De grote hoeveelheid rollen waar het verhaal op gebaseerd is, maken dit een veelzijdig verhaal over een veelzijdige persoonlijkheid. De manier waarop het is opgeschreven, zorgt dat het boeit van begin tot eind. Sommige stukken, over de juridische wereld en de muziek, leveren je als lezer zelfs nog nieuwe kennis op. Het boek was voor mij zeer de moeite waard om te lezen. (Bianca Brummelhuis)

‘Rollenspel – Herinneringen uit een doolhof’ is meer dan een autobiografie. Het is een universeel verhaal over de zoektocht van de auteur naar identiteit, de kracht van familie en vriendschap, en de veerkracht van de menselijke geest. Milo's moed om haar kwetsbaarheid te tonen, maakt van dit boek een inspirerende en ontroerende leeservaring.
Mede door de foto’s, tekeningen en andere illustraties is het een heel persoonlijk verhaal geworden. (Mieke Schepens)

Milo kan schrijven! Ze heeft het over de ‘Milo-galop’, een metafoor voor alle ballen die ze tegelijkertijd in de lucht moet houden: “Ik moet je zeggen dat ik meerdere levens leid (én lijd). ’s Morgens was ik rechter, ‘s middags advocaat en ’s avonds muzikant.” De autobiografie is een wervelend verhaal dat door de chronologie te laten verspringen dynamisch wordt. Ze vertraagt, verdikt en versnelt als het nodig is, brengt nieuwe personages in (tegen het eind wordt de opeenvolging wel een beetje veel; een stamboom aan het begin van het boek is verhelderend). Foto’s en authentiek materiaal versterken het verhaal. Als structuur heeft ze gekozen voor de rollen die ze in haar leven heeft gehad zoals: brievenschrijfster, verloofde, echtgenote, zus, rechtenstudente, weduwe, moeder/stiefmoeder, musicienne, lid-jurist Medisch Tuchtcollege, boekenschrijfster…

Rollenspel is voor Milo zelf een helend werk geworden. Ons inspireert het. Het laat zien wat doorzetten, geloof in je zelf en veerkracht kunnen betekenen. Ze geeft in deze autobiografie een evenwichtig beeld van haar leven. Rosemarijn Milo: wat een verhaal, wat een vrouw, wat een auteur! (Jan Stoel)

Rosemarijn Milo woont nu in Frankrijk waarover twee van haar verhalenbundels gaan. Voor wie van historische romans en autobiografieën houdt kan ik haar boek(en) aanraden. De verhalen zijn detailistisch, worden ondersteund door vele foto’s, gedichten en correspondentie met derden. Zo krijg je een aardig kijkje in het leven van deze vrouw die aardig wat rollen heeft gespeeld. Hier en daar is er humor in het verhaal, maar het is vooral een mooi tijdsbeeld. (Marga van der Vet)

Citaten uit recensies:

Mantel van schaamte

Een gelaagde roman. Mantel van schaamte is een roman waarin Milo op subtiele en empathische wijze de verschillende gezichten van schaamte belicht. Haar personages zijn levensecht, mooi uitgediept en hun persoonlijke verhalen worden verweven tot een meeslepend geheel. Door middel van dagboekfragmenten, e-mailuitwisselingen, wisselende perspectieven en scherpe dialogen weet Milo het chronologisch vertelde verhaal dynamisch te houden. Bovendien verrijkt ze de roman met historische en culturele details, zoals de bewogen geschiedenis van Elzas-Lotharingen, dat nu eens deel uitmaakte van Frankrijk en dan weer van Duitsland. Dit fungeert als een krachtige metafoor voor de spanningen tussen vrijheid en bekrompenheid, acceptatie en afwijzing. (Jan Stoel)

Het verhaal is een aaneenschakeling van persoonlijke gebeurtenissen gebaseerd op actuele maatschappelijke thema’s. Homoseksualiteit en de katholieke kerk lijken de motor voor intriges en misverstanden. De onthullingen maken je als lezer telkens weer nieuwsgierig, en uiteindelijk komen de waarheden – via een goed gedoseerde opbouw – aan het licht. De complexe familiegeheimen heeft Milo op geloofwaardige wijze met elkaar verweven en het thema schaamte is prachtig uitgewerkt. En dat is écht knap gedaan! (Ilona van Hilst)

(dit boek is niet meer verkrijgbaar)