Sarah Morton
Lezing en boekpresentatie: Afwijkend en toch zo gewoon
Sarah Morton groeide op in een liefdevol gezin en zag zichzelf als een gewoon, hooguit wat eigenzinnig kind. Toch viel haar afwijkende gedrag op school al snel op. Ze kon redelijk goed leren, maar begreep weinig van het sociale gedoe. Op zesjarige leeftijd kreeg ze de diagnose autisme. Over haar ervaringen schreef ze het boek ‘Afwijkend en toch zo gewoon’.
In plaats van de juiste begeleiding, sloten zich na de diagnose juist deuren. Haar jeugd werd bepaald door deskundigen die haar de verkeerde kant opstuurden. Een speciale school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen leek de enige optie, maar ook daar zagen leerkrachten steeds meer problemen en schetsten een somber toekomstbeeld.
Dankzij de steun van mensen die in haar geloofden, vond Sarah langzaam haar plek en heeft ze haar leven een zinvolle draai gegeven. Ze leerde zelfstandig reizen, begon boeken en artikelen te schrijven, en woont nu zelfstandig.
Woensdagavond 17 september vertelt ze hoe ze, ondanks alle tegenslagen, haar eigen weg vond.
Na haar persoonlijke verhaal geeft zij praktische tips voor zelfredzaamheid en adviezen voor het steunen van andere kinderen en jongeren op weg naar zelfstandigheid. Hoe steun je bijvoorbeeld een kind dat echt nog te jong is om zelfstandig te reizen?
Na de lezing is er ruimte voor vragen en het delen van eigen ervaringen. Sarah zal ook haar boek verkopen en signeren.
Over deze activiteit
Waar en wanneer:
Woensdag 17 september 2025 19:30 – 21:00 uur
Bibliotheek Barendrecht Het Kruispunt
Middenbaan 111
Gratis, wel aanmelden!
https://www.bibliotheekaanzet.nl/activiteiten/lezing-en-boekpresentatie-afwijkend-en-toch-zo-gewoon?waar=barendrecht
Biografie
Sarah Morton (1987) groeide op in een ‘gewoon’ gezin. Haar vader werkte in een grafisch bedrijf. Hoewel hij voltijds werkte, had hij tijd om iedere dag met zijn kinderen te spelen.
Haar moeder had een deeltijds kantoorbaan. Zij zorgde ook goed voor haar kinderen. De eerste jaren waren relatief zorgeloos. Er waren leuke uitstapjes, zoals naar het zwembad of de grote speeltuin. Toen zij veertien jaar was ontdekte ze dat ze spannend kon schrijven. Voor een opdracht Nederlands moest ze een verhaal schrijven en was zelf positief verrast door het resultaat. Ze kreeg toen voor het eerst het idee voor een boek en begon te schrijven. Hoewel ze al ver in het verhaal was, kreeg ze er geen binding mee.
Vanaf dat zij achttien jaar was ging ze serieus aan de slag met het schrijven van een boek, die ze ook wist uit te geven. Hoewel autisme bij meisjes minder herkend zou worden, kreeg Sarah op zesjarige leeftijd de diagnose autisme. In de klas viel ze uit de toon. Hoewel ze best contact had met klasgenoten, begreep ze niet veel van het sociale gedoe. Haar doen en laten viel op en de school drong aan op onderzoek. Door de diagnose en de manier van rapporteren wilde geen andere school haar meer aannemen. Al jong kreeg ze te maken met uitsluiting. Dankzij een warme, betrokken juf kon zij nog drie jaar op haar huidige school blijven en merkte ze niet veel van hoe beroepskrachten tegen haar aankeken. Het was een relatief onbezorgde tijd. Ze kreeg vrienden. De juf creëerde een groepsgevoel in plaats van verdeeldheid.
Daarnaast bracht haar juf haar liefde voor boeken bij. Dan las de juf de klas voor en gebruikte verschillende stemmen. De overgang naar de bovenbouw ging niet goed. De eerste weken was het leuk en spannend, maar al snel begon het pesten, buitensluiten en uitjouwen, toen klasgenoten merkten dat Sarah anders reageerde. Sarah wilde zelf naar een andere school. Een school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen leek de enige optie. Op het eerste gezicht was ze daar meer op haar plaats. Ze werd niet meer structureel gepest en ze genoot van de humor van klasgenoten. Al snel werd de sfeer grimmiger. Er heerste een cultuur dat je leerlingen eronder moet houden. Voor haar ogen kregen klasgenoten klappen of schoppen omdat ze een meningsverschil hadden met de leerkracht. Sarah zelf werd gezien als te kwetsbaar om zelfstandig te functioneren in de maatschappij. Een toekomst zoals ze die zelf voor zich zag, leek daarmee verkeken.
Over haar ervaringen schrijft ze eerlijk en meeslepend in haar boek Afwijkend en toch zo gewoon, vanuit de beleving van het kind en de tiener die ze was. Dankzij een begeleidster die wel in haar geloofde, kon ze zich toch richting zelfredzaamheid bewegen. Zo leerde zij haar zelfstandig reizen.
Over haar ervaringen in het speciaal onderwijs heeft ze Collision geschreven, in romanvorm. Over haar strijd om zelfredzaamheid, erkenning en vrijheid. Collision is helaas niet meer verkrijgbaar, maar een deel is verwerkt in Afwijkend en toch zo gewoon, zodat het verhaal niet verloren gaat.
Al toen ze zelf een kind was reflecteert ze op opvoedsituaties. Van mooi tot schrijnend. Daarover schreef ze Wat je niet verteld is. Over wat kinderen meemaken in de baarmoeder, in het gezin en in de maatschappij. Ze onderbouwt het boek met wetenschappelijk en psychologisch onderzoek en met ervaringsverhalen van ouders.
Sarah is ook bekend als spreekster. Ze bied lezingen aan bij organisaties die meer willen leren over neurodiversiteit. Ze vertelt haar persoonlijke verhaal, waar Afwijkend en toch zo gewoon ook gebaseerd op is. Ook kan ze een specifiek thema behandelen, zoals zelfstandig leren reizen.
Hoeveel vrijheid het geeft om zelfstandig vrienden te kunnen bezoeken en naar school, stage of werk te kunnen reizen.Sarah spiegelt ook voor wat het doet met een jongere als hij afhankelijk blijft van taxi-vervoer. De gedwongen hulpeloosheid leidt tot frustraties en isolement. Ze biedt een actieplan om uit die situatie te komen.
Wie ben ik?
Mijn naam is Sarah Morton. Ik kom uit 1987.
Ik woon op mezelf met mijn twee katten. Sinds mijn achttiende schrijf ik boeken en artikels. Daarnaast geef ik lezingen. Voor Boekrecensiesblog schrijf ik regelmatig gastrecensies.
Als klein kind speelde ik al verhalend. Grotendeels leefde ik in een fantasiewereld. Ik tekende daarnaast graag monsters en gevaarlijke dino’s, iets dat onderzoekers als ‘zorgelijk’ bestempelen. Tekenen doe ik niet veel meer. Ik heb er het geduld niet voor. Het zou je misschien verbazen dat ik dan wel een boek heb kunnen schrijven. In een boek kan ik echt een andere wereld binnengaan. Ik zit dan niet gevangen in mijn handelingen. Als kind kon ik best goed tekenen, maar ik heb dat talent onvoldoende ontwikkeld. Het zijn nog steeds kindertekeningen. Ik vind het soms wel leuk om te doen, maar niet geweldig.
Eerste pogingen
Op mijn veertiende kwam ik erachter dat ik kan schrijven. Dat was meer per toeval. Voor een opdracht Nederlands moest ik een verhaal schrijven en dat werd best spannend, al zeg ik het zelf. Ook heb ik toen voor de eerste keer een poging gedaan tot het schrijven van een boek. Over twee kinderen die mishandeld worden, weglopen van huis en een zwervend bestaan leiden. Ik was al best ver in het verhaal, maar op een gegeven moment ging het toch haperen. Ik kreeg nog steeds geen binding met het verhaal, met de personages. Hoewel het best goed was, vonden ook mijn proeflezers, moest ik teveel uit mijn hoofd doen. Ik doorvoelde het niet. Daarnaast had ik ook nog school en was moe na een dag vol stress. Ik was pas om vier uur thuis.
Dichter bij mijn eigen belevingswereld
Met zeventien jaar begon ik aan een boek dat dichter bij me lag, over mijn tijd op het speciale onderwijs. Conflicten tussen leerlingen en leerkrachten. De strijd om te overleven. De band die ik met een spelbegeleidster Luka opbouwde. Zij kwam op school werken toen ik veertien was. Ik kreeg geen les van haar, maar we raakten toch in gesprek. Ik vond haar puur en betrokken, anders dan andere leerkrachten. Zij viel plotseling weg. Achteraf vertrouwde ze me toe dat dit kwam door een zware depressie. Pas toen ik van school was, ging ik serieus aan de slag met schrijven. Het ging meeslepend worden, daar was ik van overtuigd. De pijn en duisternis, maar ook de liefde en sprankeling in die tijd zou ik overbrengen op de lezers, alsof ze het zelf meemaakten. De belangrijke rol die Luka in het verhaal speelde. Mijn rots in de branding. Voor een deel ben ik daar volgens mij wel in geslaagd.
“Dichterbij de belevingswereld van een kind kun je volgens mij niet komen”, schreef een vriend eens.
Een recensente schreef erover: “Een triest maar mooi verhaal.”
Voor mensen die vooral van actie houden, is dit boek te traag, te veel herhaling. Sommige vonden het meer een dagboek, terwijl ik wilde dat het zou lezen als een roman.
Mijn levensverhaal: Een echt mens
Mijn begeleidster, die me zelfstandig heeft leren reizen, motiveerde me om mijn levensverhaal op te schrijven. Zij was ook fan van ‘Een echt mens’ van Gunilla Gerland. Dit boek was voor mij ook een leidraad hoe ik mijn eigen levensverhaal kom schrijven. Geen losse anekdotes, maar een min of meer chronologisch verhaal over de kindertijd en een deel over mijn volwassen leven. Het zou een gevoelig, meeslepend en beeldend verhaal worden.
Het was niet mijn bedoeling om een autisme-bijbel te schrijven. Ik kan immers alleen voor mezelf spreken. Mijn situatie op school en in het leerlingenvervoer, dat is iets wat meer kinderen meemaken. Een autobiografie over autisme, dat gaat het goed doen. Een echt mens is zelfs in meerdere landen vertaald. De schrijfster is Zweeds, dus het boek is uit het Zweeds vertaald. Enthousiast begon ik met schrijven. Ik pende mijn belangrijkste herinneringen neer. Letterlijk pennen, want ik had toen nog geen eigen computer. Ik zag het maar als een kladversie. Voor mijn vroegste kinderjaren, die relatief onschuldig en onbezorgd waren, heb ik familie geraadpleegd. Vanaf de peutertijd put ik vooral uit mijn eigen herinneringen. Langzaam maar gestaag kreeg mijn boek vorm.
Collision
Mijn opa en oma hebben Collision voor me overgetypt. Heel lief van ze. Later ben ik wel overgegaan op zelf typen. Ik ging overstag toen ik merkte hoe fijn het is als je gewoon je tekst kunt omvormen, mooier kunt maken, zonder zinnen door te halen of te witten.
Van ‘Afwijkend en toch zo gewoon’ heb ik alleen het eerste hoofdstuk met de hand geschreven. Collision gaf ik uit via uitgeverij Free Musketiers. Die kreeg ik als tip. Ik mocht een zelfgemaakte tekening gebruiken voor de cover. Het lettertype en boekformaat was standaard (je kon kiezen uit drie of vier lettertypes), maar verder had ik alle vrijheid om het boek te maken zoals ik wilde.
Er kwam ook een deel 2. Weer zware tegenslagen zoals het wegvallen van nog iemand die ik vertrouwde. Een handelingsplan waarin gesteld werd dat zelfstandig reizen niet mogelijk was en dat een opleiding doen niet verstandig is en werken met kinderen niet geschikt lijkt. Waardoor ook mijn toekomst zinloos leek. Het is ook een hoopvol verhaal waarin ik leerde zelfstandig reizen, mijn angsten overwon, terugknokte en zelfs een contact met Luka kon herstellen.
Het uitkomen van ‘Afwijkend en toch zo gewoon’
Het boek ‘Afwijkend en toch zo gewoon’ kwam in 2008 uit. Ik had er een kleine maar serieuze uitgever voor gevonden. De uitgever meldde dat hij zeker mogelijkheden zag om het uit te geven, maar dat er nog wel het een en ander aan verbeterd moest worden. Dat gaf alleen maar vertrouwen dat hij het serieus aanpakte. Hij had redacteurs in dienst en er was een bescheiden fonds van romans en autobiografieën, waarvan ik er enkele gekocht heb. Het zijn goede boeken.
Qua verkopen pakte het anders uit dan ik me had voorgesteld. Dat Biblion, de overkoepelende organisatie van Bibliotheken 142 exemplaren inkocht, was natuurlijk bemoedigend en veelbelovend. Zo een resultaat heb ik nooit meer geëvenaard. Ook met de recensie van Biblion was ik blij.
“Gemakkelijk taalgebruik; meeslepende, optimistische stijl. Geschikt voor een groot lezerspubliek.”
Het gaf me vertrouwen in de toekomst.
“Hoe heet jouw boek?”
De uitgever heeft eens een interview georganiseerd voor alle auteurs. Daarmee zou mijn boek vast wel gaan verkopen, dacht ik. Een uitgeverij is een commercieel bedrijf, dus die had er alle belang bij dat er boeken verkocht worden. Helaas was het interview waardeloos. De openingsvraag was: “Hoe heet jouw boek?”
Mogelijk dacht dat ze dit een goede ingang was, maar ik voelde vooral weerstand. Daarna begon ze iets uit het voorwoord voor de lezen: “Heb ik dan een onmogelijk prestatie geleverd door een boek te schrijven?” Dan voegde ze zelf toe: “Nou, misschien wel”. Haar bewondering voelde onecht, ik voelde me vooral belachelijk gemaakt. Ze had geen enkele goede vraag voorbereid.
Het interview werd nog enigszins gered doordat ik zelf een stukje kon voorlezen uit het boek, een voorval op het speciale onderwijs waarbij een leerkracht ruzie kreeg met een van mijn klasgenoten en hem hardhandig aanpakte.
Publiciteit
Een paar jaar later had ik via een lokale radio wel een goed interview. De dame nam er een uur de tijd voor, stelde inhoudelijk vragen en ging serieus in op het verhaal. Natuurlijk heb ik zelf nog wel de publiciteit gezocht. Dat leverde me wel wat publiciteit op maar nauwelijks verkopen. De meeste boeken verkocht ik zelf, tijdens lezingen. Tijdens de lezing van iemand anders, werd ik uitgenodigd als gastspreker. Sindsdien hebben we tientallen lezingen gehouden. Soms verkocht ik wel 10 boeken op een avond, maar alles bij elkaar zijn dat er toch honderden die mijn boek lezen.
Als schrijver wil je natuurlijk gelezen worden.
De uitgever van ‘Afwijkend en toch zo gewoon’ kreeg op een gegeven moment ernstige gezondheidsproblemen en de uitgeverij werd noodlijdend en stopte er uiteindelijk helemaal mee. Ik kon nog wel mijn boeken bijbestellen. Het was aan de ene kant een verlies, maar ik zag het ook als een nieuw begin. Ik zou ‘Afwijkend en toch zo gewoon’ opnieuw uitgeven. Het nog beter maken, mijn geschiedenis duidelijker weergeven. De oorspronkelijke uitgave werd toch wat anekdotisch op het eind, ging toch over hoe ik tegen alledaagse dingetjes aanliep.
Een nieuw begin
De nieuwe uitgave heeft een duidelijke verhaallijn. Het voelt meer rond. Daarnaast is ook de omslag veel persoonlijker. Een foto van mij als kind, in plaats van een zonsondergang. Dit zou vast een succes worden. Helaas heeft Biblion gewoon dezelfde recensie gebruikt als bij de eerste uitgave. Ik was not amused. Waar ik eerst blij was met deze recensie, is die nu gedateerd. Zo ben ik geen 21 jaar meer en ben ik zeker niet op weg naar een MBO – diploma. Ze hebben de nieuwe uitgave duidelijk niet gelezen, want daarin kun je lezen hoe het afliep met de opleiding.
Daarnaast is het een nieuwe uitgave, niet zomaar een volgende druk. Veel herschreven. Een andere uitgever, een nieuw ISBN nummer. Er zijn 28 exemplaren besteld, waar ik niet eens ontevreden mee ben. Ik heb zelf nog opnieuw een recensie-aanvraag gedaan en mijn boek opgestuurd. Dat leverde nog 11 bestellingen op. De volgende keer als ik mijn boek opnieuw uitbreng, verander ik ook de titel. Zo’n vergissing maak ik nooit meer.
Persoonlijk heeft het me veel gebracht
Free Musketiers is ook opgeheven. Ik ga Collision niet opnieuw uitgeven omdat ik de verhaallijn te mager vind. Toch heb ik geen spijt van alle tijd en energie die ik erin gestoken heb, integendeel. Persoonlijk heeft het me veel gebracht. Door Collision kreeg ik weer contact met Luka. Zij was onder de indruk en vond het goed geschreven. Negen jaar nadat ik het contact had verloren, hielden we het gesprek dat we jaren geleden zouden hebben. Het was nog mooier dan ik me had voorgesteld. We vonden veel herkenning in elkaar. De rol die zij vervulde in die tijd, heb ik verwerkt in ‘Afwijkend en toch zo gewoon´.
Een groot deel van het boek heb ik herschreven en waardevolle stukken uit Collision heb ik daar ook aan toegevoegd. Zo gaat dit verhaal niet helemaal verloren.
Tot slot
Dit artikel heb ik vanuit mijn hart geschreven.
Geen echt succesverhaal, maar ook geen klaagzang van een gedesillusioneerde auteur.
Natuurlijk had ik graag tienduizenden boeken willen verkopen. Maar hoe mooi is het al dat mijn verhaal door honderden mensen gelezen is. Geef je project waar je je hart en ziel in gestoken hebt niet op. Een moeder kon na het lezen van ‘Afwijkend en toch zo gewoon’ de keuze maken om haar autistische dochter op een Democratische school te ‘doen’, waar ze het naar haar zin had en kon uitproberen wat bij haar past en wat niet. Haar is bespaard gebleven wat ik en veel andere kinderen hebben moeten doormaken op het speciaal onderwijs. Op de reguliere school waar ze eerst zat, had ze een juf die haar niet begreep. Het meisje kwam vaak in situaties die ze niet begreep, waarvan ze niet wist hoe ze zich daaruit kon redden. Soms voelde ze zich zo in het nauw gedreven dat ze alleen nog kon klauwen en grommen.Op haar nieuwe school verdwenen deze gedragsproblemen als sneeuw voor de zon.
Het schrijven heeft me op persoonlijk vlak veel gebracht. Het besef om iets neer te zetten wat nog niet bestaat. Ja, er zijn al zoveel boeken, maar ieder boek is uniek. Ja, natuurlijk stel ik het op prijs als je mijn boek aanschaft en leest.
Boeken:
Recensies Afwijkend en toch zo gewoon
Boekrecensiesblog:
"Het boek biedt hoop. Het laat zien hoe enkele mensen buiten het systeem – zoals Liesbeth en Luka – een diepgaand verschil kunnen maken door simpelweg menselijk en intuïtief te zijn. Uiteindelijk blijkt Sarah’s eigen kracht doorslaggevend: ze vindt manieren om haar eigen pad te kiezen en te groeien.
Het boek is een pleidooi voor een andere benadering van opvoeding en onderwijs: eentje waarin kinderen niet hoeven te voldoen aan een opgelegde norm, maar de vrijheid krijgen om zichzelf te ontdekken. Zoals Sarah zelf stelt: “Afwijkend is gewoon.”
Mariska van Mariska’s Media
“Vanuit de ogen van iemand met autisme word je meegevoerd”
Afwijkend en toch zo gewoon is opgedeeld in chronologische hoofdstukken. Vanuit deze hoofdstukken wordt hier en daar teruggesprongen naar vroeger of naar Sarahs volwassen leven.
Sarah vertelt de dingen zoals ze zijn en gewoon hoe ze ze heeft ervaren. Er is weinig literaire opsmuk; juist daardoor komt haar verhaal authentiek over en kun je als lezer zelf je gedachten vormen, plotseling geschokt raken of ontroerd zijn. En hoewel het boek vrij lang is en hier en daar vrij gedetailleerd, merkte ik dat ik het steeds weer wilde pakken, omdat ik wilde weten hoe het verder ging.
Anne van A-Typist:
“Een kijkje in het hoofd van een jong kind met autisme
Over het algemeen vind ik Afwijkend en toch zo gewoon een waardevol document, dat vooral onderwijzers en hulpverleners zouden moeten lezen. Het heeft op mij persoonlijk ook wel een indruk achtergelaten. Ik heb het boek al een aantal weken uit, maar denk er nog regelmatig aan terug. Als je zelf ook vervelende ervaringen hebt in het (speciaal) onderwijs, dan kunnen sommige delen van het boek moeilijk zijn om te lezen.
Ik heb de laatste tijd vaker autobiografieën gelezen van autistische mensen en vind het boek van Sarah erg authentiek overkomen. Ze vertelt over haar ervaringen, en niet meer dan dat. Af en toe schemert er een mening door wat ze schrijft, maar ze blijft dit altijd koppelen aan haar eigen ervaringen.”
Sam van Tistje:
“Een ontroerend portret van autisme.
Sarah’s eerlijke beschrijving van haar angsten, verwarring en eenzaamheid raakt recht in het hart van de lezer. Afwijkend en toch zo gewoon laat je niet onberoerd. Het verhaal illustreert de voortdurende strijd om acceptatie en begrip in een wereld die vaak overweldigend en onbegrijpelijk is voor mensen met autisme. Maar te midden van alle uitdagingen is er ook ruimte voor hoop en veerkracht.
Afwijkend en toch zo gewoon
Afwijkend en toch zo gewoon
Ze kon zich misschien niet zo goed sociaal uiten, maar wat een opmerkingsgave! Ze onthield het allemaal, kon het opschrijven en er een boek van maken. Geactualiseerde heruitgave.
Sarah Morton leeft in haar prille jeugd met het gevoel dat ze een gewoon, alleen wat eigenzinnig kind is. Haar omgeving ziet echter dat haar gedrag afwijkt van dat van de meeste andere kinderen. De diagnose ‘autisme’ had zekerheid moeten geven, een basis om aan haar leven richting te geven, maar de gevolgen zijn averechts. Geen basisschool durft haar nog toe te laten, nu ze het etiketje heeft. Op haar twaalfde belandt ze op een school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen, de enige school die blijkbaar nog geschikt voor haar wordt bevonden. Met het verstrijken van de jaren komt Sarah er steeds meer achter hoe de buitenwereld tegen haar ‘anderszijn’ aankijkt. Dat zelfs beroepskrachten haar steeds de verkeerde weg wijzen in plaats van haar hulp te bieden om een zinvol leven op te bouwen… Wanneer de school ervan overtuigd is dat Sarah het niet zal redden buiten een beschermde omgeving en haar niet in staat acht zelf keuzes te maken, lijken de kansen op een toekomst zoals zij zelf voor zich zag, verkeken.
Een Aanrader Voor Begrip en Verandering:
Met haar indrukwekkende autobiografie opent Sarah Morton de deuren naar de wereld van autisme. Afwijkend en toch zo gewoon is een absolute aanrader voor iedereen die interesse heeft in autisme of op zoek is naar een beter begrip van de persoonlijke ervaringen zonder de theoretische omkadering. Dit boek pleit voor begrip, acceptatie en verandering binnen onderwijs- en hulpverleningssystemen. Het laat ons zien dat het essentieel is om de onzichtbare wereld van autisme te begrijpen, te accepteren en te respecteren.”
Sasha Tieman:
“Het verhaal van Sarah’s jeugd wordt in chronologische volgorde verteld, daarbinnen maakt ze soms uitstapjes naar het verleden, of een verwijzing naar de toekomst. In het eerste deel van het boek zit ze op een gewone basisschool. Hier krijg je als lezer inzicht in de moeite die ze door haar gevoeligheid heeft met sommige situaties, zoals lawaai. Je leert haar kennen als een meisje met een sterke beleving en fascinaties zoals voor insecten en dino’s, ‘ernstige muziek’ in plaats van vrolijke deuntjes zoals de meeste kinderen leuk vinden. Ze heeft een sterke eigen wereld.
Mandy Verleijsdonk (vrouwen met Autisme):
“Een puur en kwetsbaar verhaal. In Afwijkend en toch zo gewoon staan ook wat foto’s van Sarah en dat is een leuke afwisseling. Verder zijn er mooie herinneringen, zoals logeren bij opa en oma. Sarah´s eerlijkheid maakt dat het geen klaagverhaal wordt, iets dat ik soms merk bij mensen die iets hebben meegemaakt en hun verhaal delen. Dat kan mij storen, maar dat had ik niet bij dit boek.
Ik kan het boek aanraden aan mensen met autisme voor herkenning, zelfinzicht en acceptatie. Het kan je ook laten terugkijken op jouw kindertijd. Voor ouders kan het boek helpen om meer inlevingsvermogen in hun kind te krijgen en meer vanuit een open en accepterende houding met een kind om te gaan dat afwijkt van de norm. Voor onderwijzers en hulpverleners kan het boek helpen om meer oog te hebben voor diversiteit, zodat er een veilig klimaat ontstaan voor iedereen. Het is wel belangrijk om steeds te beseffen dat iedereen met autisme anders is.”
Recensie van Biblion:
De (destijds) 21-jarige Sarah schreef dit boek om de lezers de unieke kans te bieden de opvoedkundige problemen van een kind met autisme vanuit het perspectief van dat kind te ervaren. Bovendien kon zij zichzelf op deze wijze een stem geven, want autisten voelen zich vaak onbegrepen en afgewezen – zelfs in een orthopedagogische omgeving. De diagnose ‘autisme’ werd bij Sarah al op zesjarige leeftijd gesteld. Zij kwam in een draaikolk van angst, afwijzing en problemen terecht.
Uiteindelijk lukte het haar met behulp van een begeleidster een positieve groei door te maken en haar eigen leven zelf vorm te geven. Op intensieve en overtuigende wijze maakt de lezer kennis met de zwarte, maar ook de leuke en mooie momenten van een jong leven met autisme.
Gemakkelijk taalgebruik; meeslepende, optimistische stijl. Geschikt voor een groot lezerspubliek.
Recensie Wat je niet verteld is
Boekrecensiesblog:
‘Wat je niet verteld is’ is een informatief boek over opvoeding. Het is echter veel meer dan een instructie boek. Het is meer een naslagwerk voor ouders die verdieping zoeken en zich afvragen of ze de opvoeding goed aanpakken, of tegen specifieke problemen aanlopen en extra informatie wensen. Het boek is vooral geschreven vanuit het kind zelf. In dit geval dus de auteur Sarah Morton. Sarah heeft het zelf vroeger niet makkelijk gehad en dat gegeven komt vaak aan bod. Zij is zelf (nog) geen moeder en beseft dan ook heel goed dat haar perspectief vanuit het kind wellicht een eenzijdig beeld verschaft. Ze heeft zich echter zo verdiept in dit onderwerp dat ze gerust een expert genoemd kan worden.
Werkelijk álles komt aan bod in het boek. Van ‘Hoe baby’s communiceren’ tot en met Jeugdzorg en van Vast voeding/slapen/nachtrust tot en met psychose en anti-psychotica.”
Wat je niet verteld is
Wat je niet verteld is
Wat je niet verteld is geeft kinderen hun stem terug. Het geeft aan wat er moet veranderen om hen onbelemmerd, gelukkig en natuurlijk te laten opgroeien. Wat ervaren kinderen in de baarmoeder, in het gezin en in de maatschappij? Er wordt ingegaan op de invloed van de kindertijd op iemands leven en de gevolgen daarvan voor de samenleving. Hoe kinderen hun persoonlijkheid ontwikkelen. Over opvoedkundige dogma’s, over stress, haast en kramp. Wat alledaagse momenten, zoals in de buggy, voor invloed hebben op een kind. Over de rol van deskundigen en zinniger manieren om mensen te helpen. "Soms denk ik wel eens dat de kosmos het zo bedoeld heeft dat er twee mensen nodig zijn om een kind te maken, om hen te leren harmonisch en zinnig met elkaar om te gaan. Maar ook met het kind. Een drie-eenheid. Waarbij de behoeftes van alle betrokkenen vervuld worden. Onze huidige sociale en economische modellen staan daar denk ik haaks op. En pas als we onze kinderen een zinnige habitat kunnen bieden, hebben we de sleutel voor een mooiere wereld in handen. Maar dat lukt pas als we totaal eerlijk naar ons zelf durven te kijken. Alle gevoelens, gedachten, wensen onderzoeken. En inzien dat 'schuld' en 'taboe' onzinbegrippen zijn. En dat er een veel mooiere wereld haalbaar is. Sarah's boek neemt je mee op die tocht..." Iwanjka Geerdink.