Sarah Morton
Mijn naam is Sarah Morton. Ik kom uit 1987.
Ik woon op mezelf met mijn twee katten. Sinds mijn achttiende schrijf ik boeken en artikels. Daarnaast geef ik lezingen. Voor Boekrecensiesblog schrijf ik regelmatig gastrecensies.
Als klein kind speelde ik al verhalend. Grotendeels leefde ik in een fantasiewereld. Ik tekende daarnaast graag monsters en gevaarlijke dino’s, iets dat onderzoekers als ‘zorgelijk’ bestempelen. Tekenen doe ik niet veel meer. Ik heb er het geduld niet voor. Het zou je misschien verbazen dat ik dan wel een boek heb kunnen schrijven. In een boek kan ik echt een andere wereld binnengaan. Ik zit dan niet gevangen in mijn handelingen. Als kind kon ik best goed tekenen, maar ik heb dat talent onvoldoende ontwikkeld. Het zijn nog steeds kindertekeningen. Ik vind het soms wel leuk om te doen, maar niet geweldig.
Eerste pogingen
Op mijn veertiende kwam ik erachter dat ik kan schrijven. Dat was meer per toeval. Voor een opdracht Nederlands moest ik een verhaal schrijven en dat werd best spannend, al zeg ik het zelf. ook heb ik toen heb ik als eerst een poging gedaan tot het schrijven van een boek. Over twee kinderen die mishandeld worden, weglopen van huis en een zwervend bestaan leiden. Ik was al best ver in het verhaal, maar op een gegeven moment ging het toch haperen. Ik kreeg nog steeds geen binding met het verhaal, met de personages. Hoewel het best goed was, vonden ook mijn proeflezers, moest ik teveel uit mijn hoofd doen. Ik doorvoelde het niet. Daarnaast had ik ook nog school en was moe na een dag vol stress. Ik was pas om vier uur thuis.
Lees verder:
“Dichterbij de belevingswereld van een kind kun je volgens mij niet komen”, schreef een vriend eens.
Als schrijver wil je natuurlijk gelezen worden.
Het was niet mijn bedoeling om een autisme-bijbel te schrijven. Ik kan immers alleen voor mezelf spreken.
Recensie Afwijkend en toch zo gewoon
Boekrecensiesblog:
"Het boek biedt hoop. Het laat zien hoe enkele mensen buiten het systeem – zoals Liesbeth en Luka – een diepgaand verschil kunnen maken door simpelweg menselijk en intuïtief te zijn. Uiteindelijk blijkt Sarah’s eigen kracht doorslaggevend: ze vindt manieren om haar eigen pad te kiezen en te groeien.
Het boek is een pleidooi voor een andere benadering van opvoeding en onderwijs: eentje waarin kinderen niet hoeven te voldoen aan een opgelegde norm, maar de vrijheid krijgen om zichzelf te ontdekken. Zoals Sarah zelf stelt: “Afwijkend is gewoon.”
Afwijkend en toch zo gewoon
Afwijkend en toch zo gewoon
Ze kon zich misschien niet zo goed sociaal uiten, maar wat een opmerkingsgave! Ze onthield het allemaal, kon het opschrijven en er een boek van maken. Geactualiseerde heruitgave.
Sarah Morton leeft in haar prille jeugd met het gevoel dat ze een gewoon, alleen wat eigenzinnig kind is. Haar omgeving ziet echter dat haar gedrag afwijkt van dat van de meeste andere kinderen. De diagnose ‘autisme’ had zekerheid moeten geven, een basis om aan haar leven richting te geven, maar de gevolgen zijn averechts. Geen basisschool durft haar nog toe te laten, nu ze het etiketje heeft. Op haar twaalfde belandt ze op een school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen, de enige school die blijkbaar nog geschikt voor haar wordt bevonden. Met het verstrijken van de jaren komt Sarah er steeds meer achter hoe de buitenwereld tegen haar ‘anderszijn’ aankijkt. Dat zelfs beroepskrachten haar steeds de verkeerde weg wijzen in plaats van haar hulp te bieden om een zinvol leven op te bouwen… Wanneer de school ervan overtuigd is dat Sarah het niet zal redden buiten een beschermde omgeving en haar niet in staat acht zelf keuzes te maken, lijken de kansen op een toekomst zoals zij zelf voor zich zag, verkeken.