Het haar van de leider als politiek instrument.
Het blonderen van het haar van Geert Wilders is geen toevalligheid. Het is een politiek project. In de jaren negentig nog een onopvallende VVD’er met donkerbruin haar, een gewone ambtenarenlook. En toen: de metamorfose. Bleekblond. Onnatuurlijk blond. Een kleur die absolute zuiverheid suggereert, van helderheid, van mythische zuiverheid bijna, maar tegelijkertijd kunstmatig geplastificeerd, te wow, over de top. Een blanke vlag, een helwit merkteken, een maagdelijk wit schild.
De politicoloog prof. Thomas van Leeuwen (het Rathenau Instituut / UvA) schreef ooit over het lichaam van de politicusals politiek instrument: Wilders belichaamt zijn eigen ideologie. Hij is niet iemand die alleen over Nederland praat, - hij is Nederland, althans de blanke versie ervan. Zijn blonde kuif als fiere grenspaal tussen ‘wij’ en ‘zij’.
Het Haar van de Leider doet al het werk dat normaal een partijstructuur doet. Geen partijcongres, geen ledenvergadering, geen democratisch fundament — slechts 1 PVV kop, vol peroxide die de aandacht trekt, de camera stuurt, de onderbuik bedient.
De politieke identiteit in één beeld gevangen. Wij blanken < > de rest. Met Geert als choreograaf van zijn eigen eenmanspartij en mythe. Tegenover de donkere dreiging van migratie, islam, chaos, strijdt hij, gekooid, als de White Knight van het Binnenhof.
De ironie is dat het allemaal zó doorzichtig is, maar wel zo dat het wel degelijk werkt. Want zijn hoogblonde haarkleur is geen camouflage, het werkt als een soort megafoon. Een permanent statement: ik ben anders. In een mediademocratie regeert niet het woord, maar het beeld. Wilders begrijpt dat als geen ander. Zijn kapsel is geen ijdelheid, het is puur beleid. Een stempel. Germaans ras, weet je nog? Blanker dan blank kan het niet.
De stem van de buitenstaander
Wie Wilders hoort spreken, hoort geen nuance, maar geschreeuw. De stem van een nazi die zich niet meer hoeft te bewijzen, maar dat ooit wél moest. Zijn toon is fel, nasaal, declamatorisch. Hij spreekt niet, hij verklaart. Alsof elk Kamerdebat een krijtbord is, speelt hij de laatste leraar van het blanke Westen. Een pose van controle, maar onder die stroom woorden trilt iets van woede. Niet gespeelde woede, maar existentiële. De woede van iemand die zich permanent een buitenstaander voelt.
Minder, minder, minder…eh..mulat?
En dat brengt ons bij zijn afkomst. Want Wilders is, ironisch genoeg, zelf half buitenstaander: namelijk een Indo. Zijn moeder was Indisch, geboren in Nederlands-Indië, met een familiegeschiedenis van migratie, oorlog, ontworteling. Binnen de Indo-Europese samenleving bestond een duidelijke hiërarchie in wit, witter, witst, gemeten naar de huidskleur. Klasgenoten uit de tijd van zijn jeugd in Venlo herinneren zich dat er over zijn ‘bruine’ afkomst een beetje gespot werd.
De jonge Geert leerde al vroeg: je hoort erbij door je aanpassing te overdrijven. En dus werd hij de meest Hollandse man die hij kon worden. De Indo die besloot dat er in zijn geval geen kleur mocht bestaan, behalve spierwit. Dat verklaart ook de angstwekkende paradox van zijn personage: de man die zelf uit een migratie-geschiedenis voortkomt, verkettert migratie. Zijn hele lichaam, - van het strak geblondeerde haar en zijn hallucinerende stemgebruik, tot die stokstijve, onwrikbare houding tijdens elk debat zegt: ik ben meer Nederland dan jullie allemaal samen.
Zo bezien is Wilders niet de stem van het volk, maar de echo van zijn eigen ontworteling als halfbloedje. Zijn lichaam, zijn haar, zijn stem: ze vormen één project: het Indische kind dat zich wit praat.
De populistische beweging als verlengstuk van het eenduidige racistische Ego
De Partij Voor de Vrijheid heeft geen leden. Alleen een (1) oprichter. Wilders’ PVV is niet opgebouwd uit mensen, maar uit microfoons. Deze jaknikkers spreken namens hem, niet mét hem. Die structuur is niet toevallig. Ze weerspiegelt dezelfde drang tot hypercontrole die we eerder zagen in zijn uiterlijk en stemgebruik. En zijn engelhaar! Eén stem, één man, één beeld. Zogenaamde democratie, in eenmansverpakking. De PVV is zijn pantser tegen afwijzing. PVV is een zootje ongeregeld en functioneert als een monarchie van ressentiment, een echoput van rassenhaat. Wilders for ever.
Waar anderen verdampen in compromissen, blijft hij zichtbaar, strak, blond, blank, onverzettelijk. Met zijn bewaking als ultieme veilige dwangbuis voor een man die niet opnieuw buitengesloten wil worden. En maar blijven tunneldenken, in een eindeloze dwangneurose. Met maar een (1) kale boodschap: Nederland voor de Nederlanders. Ahum..is een volbloed racist van gemengde afkomst niet een giftig mengsel, Geert?
Terima kasih, terima kasih, terima kasih!
P.s. Indonesisch voor ‘graag gedaan!’
Reactie plaatsen
Reacties