Kunst
Ik vraag aandacht voor mijn innerlijke speelfilm, die laat mij zien hoe je kunt vertoeven in de dagdroom, of de nachtwake, en alles wat ik daar zie, dat is kunst.
Ware kunst is onbereikbaar, vliedend, een fluïdum, bijna-niets, een zucht, een geheim, een wonder, iets wat ik niet begrijp, en dat soms in mij bestaat. Kunst gaat over het proberen te pakken van dat fenomeen, je kunt jezelf erin verliezen, maar ook bekwamen, je kunt het als iets vanzelfsprekends beschouwen, of als je tweede natuur, als scherpzinnigheid of als helderziendheid, als intimiteit of als openheid, als kennis, of als een weten, als wetenschap, of als louter nieuwsgierigheid.
Mijn verleden
Oh jeugd, oh mens, oh dier, oh natuur, oh wereld van toen! Ik wil weer werkelijke wind voelen, echte geuren ruiken, minuscule insecten zien in een poel met stilstaand water. Het prentenboekje van mijn Haagsche familieleven tovert mijn herinnering terug aan mijn verwondering als jong puppie. Ik wil weer huid voelen, ik wil weer net zo hijgend ademen, rennen en vliegen, stilstaan, luisteren naar vogels, bidden, leven. Vitalisme, en met name dat van de jeugd, mag dat eeuwig bij mij blijven.. ?
Mijn helden
Ik leef met de doden, zovele vrienden! De kracht van de verschillen, daar gaat ware vriendschap over. Ik wil geen date die helemaal matcht met mij, ik wil niet bij elk woord dat ik intoets een suggestie krijg van een machine hoe het ook anders kan, ik wil geen computer die mijn stem herkent, ik wil geen dagelijks bombardement van emails met zero inhoud, ik wil geen gesprek met iemand dat begint met: ..heeft u een momentje, dan ga ik even voor u kijken. Ik haat de gelijkvormigheid, de gelijkschakeling, de saaiheid, de uniformiteit, de leegte, de onnozelheid, de verschrikkelijke verveling, ja de algehele verneveling van ons huidige gecomputeriseerde bestaan. Ik contacteer liever mijn doden, die nog springlevend voor mij zijn.
Mijn huizen
Eigen haard, goud waard? Helaas, niet voor mij. Nooit wist ik ergens blijvend te wonen. Nooit voelde ik mij werkelijk ergens thuis. Diverse prachthuizen in Holland - zoals een oud stoomgemaal in Waterland, of op de Brouwersgracht, kasteel in Frankrijk, eeuwenoud huis Italië, diverse tanya's in Hongarije, huis aan zee in Griekenland. Talloze malen wilde ik iets nieuws ontdekken. Weer een ander nestje bouwen? Waarom niet? Nu woon ik alweer bijna 10 jaar in ons domein in Duitsland. Je biotoop steeds vernieuwen. Het was ook een manier om als grootvorst door het leven te gaan. En net als met een schilderij, is het af? Verkopen! Jazeker. De wijde wereld in! Wij mensen zijn nomaden. Op mijn grafsteen staat straks: eindelijk een dak boven zijn hoofd.
Mijn beelden
Waar is een echt beeld, waar blijft een nieuwe beeldenstorm, waar blijft het kapot slaan van computers, het vernietigen van robots, het uitkotsen van de internetdieven die moderne mensen uitzuigen als teken, als het maar geld opbrengt. Face Book als de schaamlap voor ware vriendschap. Google als schaamlap voor ware kennis. Twitter als schaamlap voor een echt debat. De terreur van de algehele automatisering.
Mijn muziek
Ik wil muziek maken die mijn ijzigheid doet smelten, die mijn geest losmaakt van mijn lichaam, van mijn pijn. Ik overstijg mijn ikje en zoek vervolgens de weg naar het heelal. Er zijn woorden voor wat hemels is, of hels. Muziek maakt dat alles pas echt waar, ohne Worte. Oh uitspansel, oh chaos, waar zijt gij, zing toch vleugel, zing!
